Την ανησυχία του για την αύξηση στα ποσοστά των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας εξέφρασε το Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας. Σύμφωνα αυτό το 21% των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας ενώ επισημαίνει πως ανεπίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για 25%.Η μείωση του εργατικού κόστους έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας με το βάρος να έχει μετατεθεί στα ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα τρέχοντα έξοδα. Επισημαίνεται πως με το Μνημόνιο ανατράπηκαν οι θεσμοί για δικαίωμα στην εργασία, κοινωνική ασφάλιση και συνταξιοδότηση.
Παράλληλα, κατηγορεί το κράτος πως αφήνει στην τύχη τους, τους πολίτες των οποίων οι ορίζοντες περιορίζονται όπως και τα περιθώρια δράσης ενώ υπονομεύεται η αξιοπρέπειά τους.
Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζει, πριν τρία χρόνια 450.000 παιδιά από 0-17 ετών ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας. Την ίδια χρονιά το ποσοστό των φτωχών έμεινε αμετάβλητο παρά την οικονομική ανάπτυξη που σημειωνόταν και ένας στους πέντε Έλληνες, δηλαδή 2.186.869 άνθρωποι είχαν εισόδημα που άγγιζε μόλις τα 6.480 ευρώ το χρόνο.
Όσον αφορά το εθνικό σχέδιο δράσεις, το Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας, ισχυρίζεται πως σχεδιάσθηκε χωρίς διαβούλευση και τη συμμετοχή κοινωνικών φορέων. Στο μεταξύ, καλεί επιστημονικούς, συνδικαλιστικούς φορείς και τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την προστασία των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων και να σταθούν κατά των οικονομικών μέτρων.
Από την πλευρά του, το Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας προτείνει:
1. Τα Υπουργεία (α) Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και (β) Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ως καθ’ ύλην αρμόδια, να προχωρήσουν άμεσα και κατά προτεραιότητα στη χρηματοδότηση υλοποίησης μέτρων και προγραμμάτων άμεσης ανακούφισης και πρόληψης τόσο των ατόμων που αντιμετωπίζουν το φάσμα της φτώχειας, όσο και ομάδων πληθυσμού που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
2. Να κατοχυρωθεί νομικά το δικαίωμα για ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης (άρθρο 25 της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), ανάγκη που έχει ήδη αναδειχθεί στο πλαίσιο της Πανευρωπαϊκής Καμπάνιας για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Είναι απαραίτητο να αναπτυχθούν προγράμματα για την εκπλήρωση του θεμελιώδους δικαιώματος για κοινωνική ασφάλιση (άρθρο 22 της Παγκόσμιας Διακήρυξης των δικαιωμάτων του Ανθρώπου).
3. Να κατοχυρωθεί νομικά η παροχή προσωρινής και μόνιμης κατοικίας στον άστεγο πληθυσμό, καθώς και η παροχή υπηρεσιών υποστήριξης σε κοινωνικές ομάδες που διαβιούν κάτω από εξαιρετικά υποβαθμισμένες συνθήκες, όπως είναι οι ειδικές κατηγορίες γυναικών μονογονεϊκών οικογενειών, παιδιών και μεταναστών/στριων.
4. Οι πολιτικές ενάντια στη φτώχεια πρέπει να ελέγχονται και να αξιολογούνται τόσο αυστηρά όσο και οι οικονομικοί δείκτες. Πρέπει να επιδιωχθούν και να ενθαρρυνθούν μορφές συνεργατικής δράσης ανάμεσα στις ευρωπαϊκές, περιφερειακές ή εθνικές μη κυβερνητικές οργανώσεις και τις κυβερνήσεις ως μέρος της προσπάθειας ενίσχυσης της δημοκρατίας.
5. Η αναδιάρθρωση και ενίσχυση της διοίκησης των φορολογικών συστημάτων κρίνεται απαραίτητη, ώστε να ελέγχεται η εφαρμοζόμενη πολιτική και τα αποτελέσματα της ως προς την ανακατανομή του πλούτου με ξεκάθαρους μετρήσιμους αποδέκτες.
6. Να προταθεί και να συμφωνηθεί μια νέα γραμμή φτώχειας που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και επαληθεύεται επιστημονικά, ώστε να αποτυπώνεται η έκταση και η δριμύτητα της πολλαπλής στέρησης.
7. Κρίνεται επίσης απαραίτητο να εισαχθεί μια νέα διεθνής νομοθεσία που θα ελέγχει και θα απαγορεύει τις αντικοινωνικές δραστηριότητες και την αποκόμιση υψηλών κερδών από τις χώρες που βρίσκονται σε οικονομική κρίση. Ένας νέος φόρος χρηματιστικών συναλλαγών θα πρέπει να επιβληθεί σε όλες τις συναλλαγές των τραπεζών και των ιδιωτικών επιχειρήσεων πώλησης συναλλάγματος με σκοπό τις επενδύσεις σε υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης παιδιών και οικογενειών που βρίσκονται σε φτώχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου