"Να τι πάει να πει ΑΝΕΡΓΟΣ!"

"Απο τοτε που γεννηθηκα οι γονεις μου με ειχαν στα πουπουλα...ειχαν χασει ενα παιδι πριν απο μενα κι εγω ημουν ολη τους η ζωη....ο πατερας μου ειχε δικη του επιχειρηση με 20 ατομα προσωπικο,δουλευε απ`το πρωι ως το βραδυ ομως τα λεφτα που εβγαζε ηταν πολυ καλα...να σκεφτειτε πως οταν ο βασικος μισθος ηταν 80.000 δρχ.μου ειχε δωσει 100.000 για να παω πενταημερη. Kαποια στιγμη ο πατερας μου αποφασισε...



να αποσυρθει και να αφησει τα ηνια της επιχειρησης στον αδελφο μου και ολα πηγαιναν καλα μεχρι τη στιγμη που ο αδελφος μου θελησε να επεκτεινει την επιχειρηση,εμπλεξε με τοκογλυφους και μας πηρε η κατω βολτα....εγω δεν ηξερα ποσο σοβαρα ειναι τα πραγματα μεχρις οτου ενα πρωι ο αδελφος μου μου λεει"ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ,ΤΑ ΧΑΣΑΜΕ ΟΛΑ..." απο εκεινη τη μερα οι δικαστικοι κλητηρες,οι κατασχεσεις και οι απειλες των τοκογλυφων εγιναν η καθημερινοτητα μου,ενω ολοι οι φιλοι και συγγενεις που μπαινοβγαιναν στο σπιτι μας ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ,ακομα και το αγορι μου μετα απο 4 χρονια σχεσης .Η μονη λυση ηταν οι γονεις μου, στα 60 τους,και ο αδελφος μου να γινουν μεταναστες ωστε να μπορεσουν να πληρωσουν τα χρεη για να μην καταληξει ο αδερφος μου στη φυλακη κι εγω να μεινω πισω και να πηγαινω στα δικαστηρια....απο κει λοιπον που ζουσα με την οικογενεια μου και ειχα τα παντα,σε ηλικια 21 ετων,ξυπνησα ενα πρωι σε ενα αδειο σπιτι,χωρις λεφτα,χωρις δουλεια,χωρις συγγενεις και φιλους....οι δικοι μου βρεθηκαν ξαφνικα σε ενα ξενο μερος,με ελαχιστα χρηματα και χωρις να μπορουν να συνεννοηθουν αφου δεν μιλουσαν τη γλωσσα.... στους 8 μηνες ο πατερας μου επαθε γαστροραγεια απο τη στεναχωρια του... οταν πηγα να τον δω συναντησα ενα ανθρωπακι μια σταλια 45 κιλα ολο κι ολο,μαζεμενο σε μια γωνια του κρεβατιου και τη μανα μου (που ηταν πολυ ομορφη) να μοιαζει με 80 ετων γιαγια και να μου λεει "θα τον χασουμε το μπαμπα σου"....ευτυχως ο πατερας μου καταφερε να γινει καλα χαρη στη βοηθεια των γιατρων και καποιων ανθρωπων που σταθηκαν στην οικογενεια μου χωρις να μας γνωριζουν και χωρις να εχουν καποιο οφελος απο μας...ολη αυτη η ιστορια κρατησε σχεδον 6 χρονια μεχρι να παρουμε την πρωτη ανασα...εγω ολο αυτο το διαστημα εψαχνα δουλεια απο δω κι απο κει (και παρ`ολα αυτα δεν εγινα βιζιτα σαν μερικες αλλες),ετρωγα μονο ψωμι(1 φρατζολα για 2 μερες) ντοματοπελτε(τον οποιο αλειφα πανω στο ψωμι) και τυρι τριμμενο με το οποιο πασπαλιζα τον ντοματοπελτε....ισως σας φαινεται αστειο ομως αυτο ηταν το φαγητο μου,ενω οταν περισευαν λεφτα κι επαιρνα κανενα κοτοπουλο εκανα παρτυ....πολλες φορες περναγε απ`το μυαλο μου να πηδηξω απ`το μπαλκονι ομως δεν ηθελα να δωσω τη χαριστικη βολη στους δικους μου...αλλωστε απο μικρη με ειχαν μαθει να παλευω και να μην το βαζω κατω,τωρα επρεπε να σταθω στα ποδια μου και να νικησω....απο τοτε εχουν περασει 15 χρονια,οι γονεις μου γυρισαν στο σπιτι μας,ο αδερφος μου εφτιαξε τη ζωη του,τα οικονομικα προβληματα λυθηκαν...δεν εχουμε την οικονομικη ευχερια που ειχαμε τοτε ομως μπορουμε και ζουμε αξιοπρεπως...(τουλαχιστον εως τωρα) αυτο ομως που θα θυμαμαι παντα ειναι η κουβεντα που μου ειπε η μαμα μου ενα βραδυ κλαιγοντας "ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΩ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΧΡΕΗ ΣΑΣ ΣΒΗΣΤΗΚΑΝ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΠΕΘΑΝΕ...."


αφιερωμενο σε ολους οσους με την πρωτη δυσκολια σκεφτηκαν να αυτοκτονησουν......"

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ απο το troktiko.blogspot.com